Acil Çıkış Kapısı Aranıyor!

Fenerbahçe'ye yeniliyorsanız beden de, ruh da başkalaşıyor. Sevemiyorum hiçbir şeyi o gece, uzaklaşmak istiyorum sevgilerimden, göçüp gidebilmek yangınıyla tutuşan bir yolcuyum son durağı bekleyen.

Yorgun, az biraz durgun, ses kısık, konuşmanın nasıl olduğunu hatırlamadığım, sadece yazıştığım, hastalanmaya yaklaştığım bir gün yaşıyorum.

Uykusuz, susuz, gergin, sahte bir kum saati süreci. Akmayan, aksa da aklanmayan kirli bir zamanı terk ettim. Edilgen cümleler okudum içinde kendi geçmeyen. Sonra kendime kızdım, küfürler savurdum, alkolün dibine vurdum, ıssızdım. Sesimi duyan dört duvar, yalnızdım. Büyüyen boşluğum ve sarhoşluğumdan geriye üzüntüm kaldı.

Üzüntümün beni esir aldığı, işkencelere saldığı bir zindandı Kadıköy. Korku imparatorluğunun yıkılamayan son kalesi. Özgürlük de, adalet de, mutluluk da zaferle kazanılmalıydı.

Başkalaştım, soğudum. Sosyal kaçışlar yaratmalı, gündem değiştirmeye yönelik düşünceler aratmalı zihinlerde, kaybolmalı intihar ve ihtiyar huysuzluğunda.

Bu sızı derinde, acıtır, sancıtır, kanar, dokundukça yanar.

Yağmurlarda ıslansam da olmuyor, olmadı, olmayacak...

11 Kasım 2008

A. Eren Loğoğlu